Books » Opowieści z frontu »

V. Niespokojni zmarli

Chapter 5

Book: Opowieści z frontu.
Introduced in: Sezon Wybrańców.
Download Image

Ikora podeszła do Zavali, gdy ten stał na swoim stanowisku na Dziedzińcu. Od zawsze, zanim jeszcze został naczelnikiem, spoglądał na Miasto tym samym wzrokiem, wyrażającym mieszaninę żarliwej determinacji, miłości i lęku. Ikora dobrze znała te uczucia z autopsji.

Stanęła obok niego, oparłszy dłonie na balustradzie, wpatrzona w Wędrowca i gwiazdy na niebie.

– Powiadają, że przed Zapaścią miasta biły tak mocnym blaskiem, że przyćmiewały nawet gwiazdy.

Nie była zaskoczona jego milczeniem. Jak się przekonała, to nie setki przeżytych lat wyrabiały w człowieku empatię, tylko bliska i trwała współpraca. Zdążyła go dobrze poznać. Lęki trzymał głęboko w sercu, starając się chronić tych, którzy byli mu bliscy. Jednak czasem, dzięki jej cierpliwości, otwierał się przed nią. Czasem. Dlatego też czekała.

– Wciąż widzę jego twarz – po długiej ciszy wyszeptał Zavala.

Ikora spojrzała na niego, nagle spochmurniała. Gdy przemówiła, w jej głosie pobrzmiewała nuta żalu. – Cayde'a?

– Nie – odparł Zavala. Mocniej chwycił poręcz, targany frustracją i zwątpieniem w siebie. – Uldrena Sova.

Ikora wyprężyła się, zaskoczona. Poczuła zimne ukłucie, coś przeoczyła, coś jej umknęło. Tego się nie spodziewała i na moment zamarła.

– Dlaczego właśnie jego? – zapytała ostrożnie.

– W Wieży… – ciągnął Zavala. – Wśród tłumów… – zawahał się. – Widziałem go… w ogrodach. Zawołał mnie. Ostrzegł przed skrytobójcą.

Znowu cisza.

Zavala powoli wypuścił powietrze. – Słuchasz czasem dawnych opowieści ze Złotego Wieku, które snuje Eva w trakcie świąt? Legend o duchach zmarłych?

– Duchach… – Ikora wycedziła. – To stąd się wzięła ta nazwa. Ale przecież to tylko legendy. – Kto w tych czasach potrzebował opowieści o duchach, skoro umarli mogli wracać do świata żywych?

Spoglądała na Zavalę z ukosa. Czekała, aż coś powie. Aż zapyta.

– Nie wiem, dlaczego rozmyślam o tych ludowych bajaniach. Być może, dlatego że jedyną pozostałą możliwość zbyt…

– Zbyt trudno… – przerwała mu delikatnie Ikora. – Zbyt trudno sobie wyobrazić.

Zavala zamknął oczy i przytaknął skinieniem głowy.

Przez kilka następnych minut oboje milczeli. W końcu Zavala przerwał ciszę. – Gdyby nawet powrócił, to przecież wiedzielibyśmy o tym – rzekł.

Ikora patrzyła prosto przed siebie. Czuła na sobie jego wzrok. Szukał jakiejś wskazówki. Odpowiedzi. Był zmęczony. Tak bardzo zmęczony.

Uwierzyłby w każde jej słowo.

Położyła dłoń na jego ramieniu i, gdy w środku skręcało ją z poczucia winy, delikatnie wyszeptała. – Wiedzielibyśmy.

Zavala ujął jej dłoń.

Stali tak razem, patrząc na Ostatnie Bezpieczne Miasto na Ziemi. Nigdy wcześniej nie było między nimi takiej przepaści.